„Tyle lat razem. Nierozłączni. Na wybiegu, w boksie. Moja miłość💞, a zarazem najlepszy przyjaciel. Nigdy nie byliśmy tak daleko od siebie jak tego dnia…
Wszystko było normalne, ale wyczuwałam u ludzi jakiś stres. Po jakimś czasie podjechał samochód🚙. Dobrze go znałam, ale nie sądziłam, że właśnie w tym momencie wszystko się zmieni. Wyszła z niego osoba dobrze mi znana i zabrała mojego kochanego Barego😟. Pomyślałam, że zaraz wróca, pojechali pewnie do weterynarza. Wrócilam do boksu i czekałam . Mijały kolejne godziny, a ja coraz bardziej za nim tęskniłam. Nadszedł następny dzień. Wyszłam na wybieg i szukałam go . Niestety, nie znalazłam . Kolejne dni mijały, a mi było coraz ciężej😞. Byłam zmęczona czekaniem na niego i płakaniem całymi nocami z nadzieją, że usłyszy i wróci😢. Kolejny dzień i kolejne wyjście bez niego na wybieg. Jakaś część mnie mówiła mi, żebym nie wracała do boksu. Posłuchałam jej. Nie chciałam wracać bez niego. Ludzie kręcili się dookoła mnie i wołali. A ja wolałam jego. Godziny mijały jak wieczność . Zimne i puste uczucie w głowie, że już go nie zobaczę. To było straszne. Stałam i patrzyłam na furtkę, myślałam, że jak zamknę oczy i za chwilę je otworzę, zobaczę go. Powoli traciłam nadzieję🥺.
Patrzyłam i nagle zobaczylam samochód, ten sam, który zabrał mi moje szczęście. Wysiadł z niego Bary . Podbiegłam do furtki, a on wszedł i ze szczęścia zaczęliśmy biegać razem po wybiegu☺️. Nadeszła pora powrotu do boksu. On wszedł, a ja nie chciałam, bo bałam się, że gdy wejdę, znowu go stracę. Lecz on mnie wolał. Weszłam do boksu i zmęczona oraz szczęśliwa położyłam się, a on wylizywał mi łzy z oczu. Wtedy zdałam sobie sprawę, że adoptując mnie bez niego zabierzesz jakas część mnie i skarzesz na katorgę. On jest częścią mnie i biorąc nas oboje gwarantujesz nam szczęście o którym marzy każdy.💚„

To prawdziwa historia sprzed kilku dni. Musieliśmy przywieźć Barego z powrotem, bo baliśmy się o Dziką, ona po prostu oszalała. Bary też robił wszystko, aby wrócić do schroniska.

Wiemy, że to szaleństwo, ale może znajdzie się dom, który adoptuje ich oboje.🍀🍀🍀
Są bardzo różni – Bary spokojny, miły, trochę nieśmiały, ale lubiący człowieka, Dzika, zgodnie z imieniem, jest nieufna, ale nie jest agresywna.

Tajger to jeden z licznych przykładów psiaków, które w schronisku spędziły prawie całe dotychczasowe życie. Trafił tu jako siedmiomiesięczny szczeniak i nie zna innego życia. Potrzebuje doświadczonego opiekuna lub osoby, która nie boi się skorzystać z pomocy behawiorysty, jeśli sama nie podoła socjalizacji Tajgera. Tajger jest pięknie umaszczony i ma w sobie dużo chęci, by zaufać człowiekowi. Na jego widok merda ogonem, nie reaguje agresją, jednak ucieka od wyciągniętej w jego kierunku ręki i chowa się do budy… Tajger sprawdzi się w domu z innym, spokojnym psem, od którego będzie mógł uczyć się, jak funkcjonować w psio-ludzkim świecie. Tajger jest wykastrowany.

Bary – wymagający pies w typie owczarka. Bary ma ok. 9 lat. To śliczny pies w typie owczarka niemieckiego. Mieszkał w jednym boksie z Wtorkiem. Od kiedy pieski zamieszkały osobno, Bary stał się łagodniejszy i zaczyna cieszyć się na widok człowieka. Wcześniej bywało różnie, raz ominął człowieka, a innym razem zdarzało mu się zaatakować bez ostrzeżenia. Bary potrzebuje człowieka o bardzo dużej wiedzy i doświadczeniu w pracy z takimi psami, odważnego, z wielką pewnością siebie.

„Tyle lat razem. Nierozłączni. Na wybiegu, w boksie. Moja miłość💞, a zarazem najlepszy przyjaciel. Nigdy nie byliśmy tak daleko od siebie jak tego dnia…
Wszystko było normalne, ale wyczuwałam u ludzi jakiś stres. Po jakimś czasie podjechał samochód🚙. Dobrze go znałam, ale nie sądziłam, że właśnie w tym momencie wszystko się zmieni. Wyszła z niego osoba dobrze mi znana i zabrała mojego kochanego Barego😟. Pomyślałam, że zaraz wróca, pojechali pewnie do weterynarza. Wrócilam do boksu i czekałam . Mijały kolejne godziny, a ja coraz bardziej za nim tęskniłam. Nadszedł następny dzień. Wyszłam na wybieg i szukałam go . Niestety, nie znalazłam . Kolejne dni mijały, a mi było coraz ciężej😞. Byłam zmęczona czekaniem na niego i płakaniem całymi nocami z nadzieją, że usłyszy i wróci😢. Kolejny dzień i kolejne wyjście bez niego na wybieg. Jakaś część mnie mówiła mi, żebym nie wracała do boksu. Posłuchałam jej. Nie chciałam wracać bez niego. Ludzie kręcili się dookoła mnie i wołali. A ja wolałam jego. Godziny mijały jak wieczność . Zimne i puste uczucie w głowie, że już go nie zobaczę. To było straszne. Stałam i patrzyłam na furtkę, myślałam, że jak zamknę oczy i za chwilę je otworzę, zobaczę go. Powoli traciłam nadzieję🥺.
Patrzyłam i nagle zobaczylam samochód, ten sam, który zabrał mi moje szczęście. Wysiadł z niego Bary . Podbiegłam do furtki, a on wszedł i ze szczęścia zaczęliśmy biegać razem po wybiegu☺️. Nadeszła pora powrotu do boksu. On wszedł, a ja nie chciałam, bo bałam się, że gdy wejdę, znowu go stracę. Lecz on mnie wolał. Weszłam do boksu i zmęczona oraz szczęśliwa położyłam się, a on wylizywał mi łzy z oczu. Wtedy zdałam sobie sprawę, że adoptując mnie bez niego zabierzesz jakas część mnie i skarzesz na katorgę. On jest częścią mnie i biorąc nas oboje gwarantujesz nam szczęście o którym marzy każdy.💚„

To prawdziwa historia sprzed kilku dni. Musieliśmy przywieźć Barego z powrotem, bo baliśmy się o Dziką, ona po prostu oszalała. Bary też robił wszystko, aby wrócić do schroniska.

Wiemy, że to szaleństwo, ale może znajdzie się dom, który adoptuje ich oboje.🍀🍀🍀
Są bardzo różni – Bary spokojny, miły, trochę nieśmiały, ale lubiący człowieka, Dzika, zgodnie z imieniem, jest nieufna, ale nie jest agresywna.

Życie Borówki nie było usłane różami . Do schroniska trafiła 7 długich lat temu, wraz ze swoim rodzeństwem, kiedy była jeszcze dzieciakiem. Już wtedy widać było, że psiaki dużo przeszły i nie ufają ludziom. Jednak rodzeństwo Borówki znalazło domy, a ona jedna nie. Była taka sama jak one, ale po prostu nie miała szczęścia. To takie przykre😢
Teraz Borówka WYRWAŁA SIĘ Z RAMION ŚMIERCI🧟‍♀️ po ugryzieniu przez kleszcza. Walczyła bardzo mocno i co ? Na próżno? To tak ma wyglądać jej życie. Bo co, bo nie jest przebojowa, bo nie włazi na kolana, bo nie merda ogonem przy pierwszym spotkaniu, bo nie wyciąga łapek przez kraty?😖
W stosunku do człowieka jest nieufna i nieco wycofana, ale da się nad tym popracować, chociaż wiadomo, że nie będzie łatwo. Dobrze by było gdyby trafiła do domu, w którym jest już inny pies. Biegając po wybiegu, pilnuje się swojego kolegi z kojca tak jakby szukała w nim wsparcia.

Ok 7 letnia suczka średniej wielkości. Trafiła do schroniska z gminy Wysokie w 2011 roku jako 7 miesięczny szczeniak. Dogaduje się z innymi psami. Łagodna w stosunku do ludzi. Podchodzi, daje się pogłaskać po czym od razu ucieka. Została wysterylizowana.